Francuski rysownik i scenarzysta komiksowy pochodzenia włoskiego. Znany m.in. z serii o Asteriksie i Umpa-pa, stworzonymi we współpracy z René Goscinnym.
Urodził się jako Alberto Aleandro Uderzo w Fismes (Marna, Francja),w rodzinie włoskich imigrantów. Obywatelstwo francuskie otrzymał w 1934. Podczas II wojny światowej przeniósł się z Paryża do Bretanii, gdzie pracował na farmie i pomagał ojcu w prowadzeniu firmy meblarskiej.
Po wojnie rozpoczął karierę jako rysownik. Stworzył takie komiksy jak Flamberge, Clopinard, Belloy l'Invulnérable czy Arys Buck.
W 1951 spotkał René Goscinnego i rozpoczął z nim współpracę. Ich pierwsze prace to Umpa-pa, Janko Pistolet i Luc Junior. W 1958 zaczęli publikować Umpa-pa w magazynie komiksowym „Tintin” (do 1962). W 1959 zostali edytorami magazynu komiksowego „Pilote”. 29 października 1959 opublikowali w nim pierwszy odcinek Asteriksa, który wkrótce został najpopularniejszym komiksem we Francji. W 1961 wydany został pierwszy osobny tom przygód Asteriksa: Astérix le Gaulois. Co roku autorzy publikowali dwa kolejne odcinki. Po śmierci Goscinnego w 1977 Uderzo dalej publikował kolejne tomy komiksu o Asteriksie (z mniejszą częstotliwością),podpisując je „Goscinny et Uderzo”.
Był żonaty i miał jedną córkę. Brat, Marcel Uderzo (ur. 1933).
W 1985 został odznaczony Legią Honorową V klasy. W 2005 został włączony do Galerii Sław („Hall of Fame”) Nagrody Eisnera. W 2007 roku odznaczony został Orderem Lwa Niderlandzkiego.
Duet Goscinny i Uderzo znów nie zawodzą. Nasi dzielni galicyjscy wojowie muszą udać się do Belgii. Dowiedzieli się bowiem, że Cezar uznał Belgów za najdzielniejszych ze wszystkich. To rozsierdziło oczywiście wodza jedynej jakby się wydawało opierającej się Rzymianom wioski. Rozpoczynają się zawody, która armia zniszczy więcej rzymskich obozów, a sekundować ma sam Juliusz. Kreska i humor jak zawsze na wysokim poziomie. Komiks dla dużych i małych.
Tom trzeci był pierwotnie tomem czwartym. Ale nie ma to większego znaczenia dla fabuły. Tutaj już wyraźnie widać, że postacie ostatecznie okrzepły. Nie tylko główni bohaterowie ale i ich przyjaciele, zwłaszcza bard Kakofoniks, otrzymuje już swoją klasyczną postać.
Zyskujemy kolejną dawkę świetnych gagów, żartów sytuacyjnych i gry słownej. Twórcy korzystają z klasycznych zagrywek slap stickowych. Ale nie jest to taka sobie prosta lektura. Oprócz łacińskich przysłów, czerpania z kultury rzymskiej i celtyckiej, autorzy nawiązują również do ikon kultury XX wieku. Fajnie jest odkryć nawiązania do filmów. Zapewne Francuzi z lat 60' szybciej i więcej odkryją takich powiązań. Dzisiaj cieszy jak się samemu je rozszyfruje.
W tym tomie pojawia się sztandarowa kwestia Obeliksa: :Powariowali ci Rzymianie". Chociaż pamiętam jej wcześniejszą wersję z pierwszego tłumaczenia i brzmiała prościej i dosadniej: "Ale głupi ci Rzymianie". No nie wiem którą wolę bardziej. Mamy również źródło (nieszkodliwej, jak sam o niej mówi) manii Obeliksa, ku zbieraniu rzymskich hełmów. Zaczyna krystalizować się wątek piratów z jednookim hersztem i jednonogim "uczonym latynistą", który zawsze uraczy nas jakąś sentencją łacińską.
Fantastycznie jest patrzeć jak rozwija się ta seria.